Había unha vez tres chibos que vivían no alto dunha montaña: o chibo chibón pequeno, o chibo chibón mediano e o chibo chibón grande.br> Un día viron unha herba moi verde que crecía ao outro lado do río. Pero para chegar aló había que cruzar unha ponte e debaixo dela vivía un ogro terrible, que non deixaba pasar a ninguén. Así pois, o chibo pequeno, o chibo mediano e o chibo grande tiveron que argallar a forma de burlar ao monstro. Unha historia que nos amosa que a intelixencia e o enxeño poden máis que a forza física...

Farta de zoar dun lugar a outro, a mosca chosca decidiu facer unha casa e convidar os animais do bosque. Fixo un pastel de amoras, colocou sete banquetas e sete pratos na mesa. E, co arredendo da torta, foron aparecendo, do máis pequerrecho ao máis grande, sete estraños personaxes. Non cabía ningún mais, e sen embargo...

Unha mañá de xuño, Clarisa Dalloway, unha señora de clase alta, sae a mercar flores para a festa que vai dar esa noite na súa residencia de Londres. Ese mesmo día, noutro punto da cidade, Septimus Warren Smith, un veterano de guerra da clase traballadora, atópase no límite da loucura. As vidas de ambos corren paralelas até rozarse levemente durante a festa de Clarissa nunha narración na que seguimos a experiencia dos protagonistas desde o centro mesmo da súa conciencia.

Resumo: Que pasaría se un dia che aparece un pingüín na porta da casa? Esta é a historia dunha relación insólita entre un neno e un pingüín e a súa viaxe ata o polo sur na busca da natureza da amizade. Crítica e enfoque pedagóxico: Coas ilustración poderosas de Oliver Jeffers, este libro reflicte sobre o concepto de amizade e como esta non entende de razas nin especies. Cunha ilustración poderosa, Jeffers atrapa ás lectoras de todas as idades por unha viaxe desde unha vila remota ata o polo cruzando océanos e trebóns. Ao final da viaxe, a aprendizaxe máis importante:... home... non cho imos contar, que tes que lelo!

O mundo en xeral, e a sociedade galega en particular, está a experimentar profundos cambios asociados con procesos de dixitalización que afectan as organizacións e a nosa vida cotiá: os grandes riscos e as crises globais e, en concreto, o cambio climático e a transición ecolóxica que cambian os nosos océanos, os nosos montes; a nosa forma de consumir; o envellecemento da poboación que afecta a vida activa e o xeito de nos relacionar e de organizar as familias; o abandono do rural e a ordenación dos espazos que fan necesario mudar a estrutura tradicional de municipios e provincias por outras máis axeitadas; a posmodernidade e a forma de ordenar o traballo e o lecer. Tamén está aí o xurdimento de novas desigualdades e a exclusión social; a loita pola igualdade de xénero; a globalización e o xeito de influenciar na economía, na política e na cultura; a gobernanza da sociedade a nivel micro nos pequenos ambientes e a nivel macro como o caso da Unión Europea, en que Galicia debe estar atenta a participar nas problemáticas que nos atinxen. Ao longo dos diferentes capítulos o lector pode descubrir como están condicionando estas cuestións o territorio de Galicia, a súa natureza e os montes, a pesca, os mares, o turismo, o lecer e o xeito de nos divertir, o mercado laboral, a educación, a poboación e a despoboación, a riqueza e a pobreza, a saúde mental, as migracións, a reconfiguración urbana, os incendios e mesmo a nosa lingua da man de 34 autores e autoras de recoñecido prestixio que fan unha análise precisa e con proxección de futuro.

"Tac Tac Tac" é o resultado excepcional dun proxecto excepcional. En 2017 Suso de Toro implicou oito escritoras e escritores para escribiren un texto en Númax cunha vella Olivetti, unha máquina de escribir en desuso que atesoura canda si o sabor de todo un tempo. Eran Margarita Ledo, Manuel Rivas, Xabier P. DoCampo, Marina Mayoral, Susana Sánchez Aríns, Pedro Feijoo, Xabier Queipo e o propio Suso de Toro. "Tac Tac Tac", publicado por Xerais, é unha edición limitada, numerada e asinada que reproduce, tal cal, aqueles textos mecanografados, para que, como di Suso de Toro no limiar, sintamos "a presenza das cousas, a aura do papel riscado a mantenta coa tinta". Un libro fetiche, un libro único.

Adolfina, Rosa, Eva, Prudencia, Asunción e Manuela son os nomes propios de seis das miles de cantareiras ou pandeireteiras que ao longo do tempo crearon e conservaron unha rica poesía popular oral, que foi transmitida de xeración en xeración. Grazas a mulleres coma elas, chegaron a nós coplas, ritmos, bailes, contos, xogos, remedios e costumes. Sen ese prezado saber, a música galega que escoitas hoxe en día e a literatura que les non serían as mesmas. Por iso, esas mulleres son as homenaxeadas no Días das Letras Galegas de 2025. Este libro é unha viaxe ao seu tempo e ao seu lugar, durante a

Ao mosteiro de Albeos, situado entre as fortalezas de Melgaço en Portugal e a de Fornelos en Galicia, chega unha carta da raíña Xoana de Castela. A pequena comunidade de monxas vese sacudida por unha sentenza que, ao parecer, é xa inapelable e, escena a escena, vaise descubrindo a traxedia que estas monxas están a vivir.
"As desterradas" adéntrase no enfrontamento desatado entre a Coroa de Castela e os mosteiros bieitos galegos nos séculos XV e XVI. Unha historia de resistencia protagonizada por un pequeno grupo de monxas que mantiveron unha valente e desigual pelexa cos grandes poderes do seu tempo: a coroa e o papado.
A peza recrea eses días finais no mosteiro de Albeos, dos que non chegou documentación a nós porque, como o Padre Colombás deixou dito, os documentos comprensiblemente escasean porque ninguén ten interese en conservar papeis ou pergameos embarazosos. Lonxe quedaba o tempo no que os abades de San Bieito de Valladolid se queixaban amargamente do apoio da curia romana ás monxas galegas: "cada hora nos dicen que nos han de destruir como los templarios, y aun por tales y peores nos tienen. Pues nuestro santísimo padre el Papa nunca nos llama sino herejes".

29 poemas de la A hasta la Z. Don Gato, el Conde Helado, i de intriga, la Bella Durmiente... Juegos de palabras, trabalenguas, historias breves en verso, escenas sorprendentes, palabras a medio escribir y otras descolocadas. 29 poemas para disfrutar inteligentemente del lenguaje y sus infinitas posibilidades.

La obra de Ernesto Cardenal (Granada, 1925-Nicaragua, 2020), de una importancia capital y calidad incontestable, se sitúa en las encrucijadas históricas y estéticas de una parte muy relevante de la poesía contemporánea. Desde que en los años cincuenta empezaron a circular copias mimeografiadas de algunos de sus epigramas, su capacidad para conectar con los lectores ha sido extraordinaria: así, Salmos, Oración por Marilyn Monroe y otros poemas, los «poemas indios», Oráculo sobre Managua, Cántico cósmico o Telescopio en la noche oscura han ampliado las posibilidades de la palabra poética en el ámbito hispánico. Su obra tuvo una especial voluntad de comunicación, de sencillez y claridad; a partir de su objetivismo, de incorporar elementos de la vida real, cosas concretas, tanto datos históricos como detalles precisos de cifras, hechos y anécdotas, alcanzó las más altas cotas líricas, en la relación con los otros, consigo mismo y su fe, así como con el universo totalizador en un encuentro místico: «En mi poesía cabe absolutamente todo», afirmaba. Asimismo abrió nuevas vías poéticas, que darían figuras de la talla de Nicanor Parra, Mario Benedetti y el primer Gelman. Al compilar el conjunto de la obra del gran maestro nicaragüense en el centenario de su nacimiento, trazamos un arco de búsqueda, inquietudes y respuestas creativas, que va de los Epigramas hasta En el camino de Emaús, su última obra escrita y que no fue incluida en su poesía completa hasta esta ocasión. Un monumento poético y humano que nos sigue interpelando.

Mercedes Núñez (1911-1986), política republicana e militante antifascista, logra sobrevivir ao Cárcere de Ventas franquista e ao campo de concentración nazi de Ravensbrück e dedica os últimos anos da súa vida a denunciar a represión sufrida no que foron dous verdadeiros infernos para as mulleres. A súa biografía é unha lección de vida, de solidariedade e compromiso coa liberdade e a xustiza. A súa herdanza, unha vacina contra o fascismo. «O triángullo vermello» é o terceiro título da colección Pequena Memoria, para recuperar as voces silenciadas da historia. Unha biografía emocional de Mercedes Núñez, loitadora polas liberdades e supervivente do fascismo, a través da mirada inocente do seu fillo Pablo.

En el siglo XXII, tras la hecatombe y la destrucción, los supervivientes han creado la sociedad Numun en una isla de paradero desconocido, bajo la luz y la energía proporcionada por plantas luminiscentes. Contaminación, plásticos y algunos libros son la única herencia de su pasado. Recuperan restos del patrimonio cultural mientras evitan los modos de vida del siglo anterior, impulsados por el miedo atroz a que los desastres se repitan. Pero en las lágrimas de Greta Ki anidan semillas solares es una suninsider, y Max Se pretende experimentar con ella con el objeto de prolongar la vida y erigirse en salvador de la era post-devastación. Fragmentos de La Divina Comedia de Dante Alighieri, escrita en el siglo XIV, interpelan a la protagonista. Ella y el resto de personajes se enfrentan a dilemas eternos que no dejan indiferente al lector en el nuevo cómic de la escritora Yurre Ugarte y el ilustrador Julen Ribas, situado entre la utopía y la distopía.

Mari Trapu, Hartza, joaldunas, zakuzaharras, damas, momotxorros, zipoteros ... Estos son algunos de los personajes del carnaval rural. Pero, ¿quiénes son? ¿Qué significan? Al igual que otros seres mitológicos, forman parte de los personajes, mitos y leyendas que componen nuestra cultura ancestral. A lo largo de la historia, nuestros antepasados se han basado en la mitología para explicar los diferentes fenómenos que ocurren en la naturaleza, en el entorno y hasta en el mundo. Estos conocimientos e historias han llegado de boca en boca hasta nuestros días, y con este libro también se quiere seguir transmitiendo ese patrimonio cultural.

Todo comezou o día que Paula decidiu dicir que non. Dicir que non era ben divertido. Paula podía facer o que lle dese a gana. Foi daquela cando aconteceu: a súa casa converteuse nunha auténtica selva con árbores, lianas, vexetación frondosa" ... e unha chea de animais facendo o que lles petaba.

Vassilissa es una joven bolchevique de gran rectitud moral que se enamora perdidamente de Volodya, un atractivo anarquista. Inician una bonita pero también tormentosa relación en la que el amor se entremezcla continuamente con el compromiso por su pueblo. Al igual que Alexandra Kolontái, la protagonista de esta novela se entrega totalmente a la causa revolucionaria rusa y a la lucha feminista. En palabras de la autora, "Esta novela no es ni un estudio "ético" ni un cuadro de la vida de la rusa soviética. Es puramente un estudio psicológico de las relaciones sexuales del período de la posguerra. Muchos de los problemas que presento no son exclusivos de la Rusia soviética. (...) Mi intención al escribir este libro es que sirva, aunque sea poco, para combatir la vieja hipocresía burguesa de los valores morales y para demostrar una vez más que empezamos a respetar a la mujer, no por su "moral buena", sino por su actuación, por su sinceridad, con respecto a los deberes de su clase, de su país y de la Humanidad en general".

“Para evitar el peligro y error en que podría incurrir, a mi parecer le convendría o casarse, o morir, conforme al refrán que dice: viuda lozana, casada o sepultada” dejaba escrito Juan de Espinosa en el siglo XVI. Desde entonces, momento en el que patriarcado y capitalismo tejían una alianza que llega hasta nuestros días, las viudas han sido, para una sociedad dominada por los hombres, figuras poderosas que causaban pavor. Sin un hombre del que depender y con un bagaje vital y material que las hacía relativamente libres, pronto serán acusadas de brujería y otros delitos castigados con duras penas o, señaladas con el dedo inquisidor, serán desposeídas de sus vidas, negocios y bienes. Sin embargo, como rigurosamente relata Amaia Nausia en esta investigación, a pesar de la soledad y de la marginación a las que se vieron abocadas, un gran número de viudas resistirán y conseguirán enfrentarse con éxito al eterno dilema “o casada o sepultada”, en un ejercicio de insumisión sin precedentes.

En los últimos años la lucha antirracista en el Estado español ha alcanzado niveles de interés impensables décadas atrás. En paralelo a esta atención, se han ido desarrollando lecturas simplificadoras y desustanciadoras de fenómenos como el racismo institucional y la violencia racial que lo sustenta. Este libro pretende llenar un vacío en el panorama editorial del Estado español –y en el debate antirracista dominante– proporcionando material para la comprensión del racismo como sistema de opresión/deshumanización y de la categoría raza como tecnología central en la institucionalización de la desigualdad y de la violencia en la actualidad. Desde el conocimiento situado, encarnado en la experiencia vivida como parte de los pueblos negro, romaní, y musulmán, y en diálogo con textos producidos desde otros contextos, este libro colectivo propone contribuir al debate sobre el antirracismo político como una lucha por la narrativa y por proyectos políticos de liberación.

Los recuerdos de su infancia tienen el sabor agridulce del mango verde y la fuerza silenciosa de las mujeres que la precedieron. En este relato, presentado en forma de cartas dirigidas a su abuela Antônia, Djamila Ribeiro, conocida por sus escritos teóricos sobre género y raza, nos abre su mundo y aborda estas cuestiones desde una mirada íntima. Sus reflexiones teóricas se entrelazan con las memorias de su propia vida para mostrar cómo el racismo y el machismo marcaron su subjetividad desde la niñez, pero también cómo el amor, la amistad, la ancestralidad, la militancia, la maternidad y las experiencias profesionales la fortalecieron.

Veinte años después de haber vivido en Jerusalén, el médico, escritor y activista colombiano Víctor de Currea-Lugo continúa escribiendo sobre tres palabras que, tristemente, permanecen unidas: Palestina, colonialismo y resistencia. En este libro, el autor entrelaza diversas perspectivas relacionadas con el perpetuo conflicto de Oriente Medio: la jurídica, que da la razón a los palestinos; la humanitaria, que destapa el fracaso de la civilización; y la política, que da cuenta de los hilos del poder detrás de la masacre. Incluye las voces de palestinos desplazados y refugiados, sintetiza numerosos debates académicos, y ofrece una reflexión periodística y política a favor de la causa palestina. Además de la mirada histórica y cotidiana, da espacio a las voces de grupos de resistencia como Hamas, Hezbollah y Jihad Islámica. Palestina. Colonialismo y resistencia es fruto de dos décadas de seguimiento a la ocupación israelí, completado con las impresiones sobre la fase iniciada en octubre de 2023. Un libro documentado, comprometido y basado en la experiencia directa, que refleja el enfoque que caracteriza al autor.

La moda del desarrollo personal nos insta a liberarnos de nuestras creencias limitantes y adquirir un "crecimiento interior" para convertirnos en mejores individuos. Detrás de discursos inofensivos, presenciamos el surgimiento de una ideología política. Porque el modelo de bienestar que promete el desarrollo personal constituye con frecuencia una explotación de uno mismo por uno mismo. Todo gira en torno a un axioma: cuando quieres, puedes. Y si no podemos es porque no lo queremos lo suficiente. El colectivo desaparece y deja paso a individuos responsables de todo al 100%: de su destino, su trabajo, su salud. El ensayista y periodista Thierry Jobard muestra en este ensayo cómo el desarrollo personal propone un sistema neoliberal de domesticación de la persona, en el cual el colectivo desaparece en favor de una masa de individuos atomizados, vistos como únicos responsables de sus acciones y sus vivencias, como si vivieran al margen de un sistema y una sociedad.

Publicado por primera vez en 1959 y constantemente reeditado desde entonces, este clásico de la descolonización sigue siendo de profunda actualidad para comprender los resortes del movimiento de emancipación que condujo a la Guerra de Independencia de Argelia. Un libro que surge de la experiencia acumulada en el seno de la lucha del Frente de Liberación Nacional argelino, donde Frantz Fanon había elegido vivir y luchar. Texto militante, fue también el primer análisis sistemático de la transformación que entonces se estaba produciendo en el seno del pueblo argelino comprometido con la revolución, describiendo los profundos cambios de una sociedad que luchaba aguerridamente por su libertad y abordando de forma genuina el papel de las mujeres en la rebelión. Unas transformaciones, la maduración política y social, ignoradas por los colonos, que fueron, en buena medida, el germen del proceso que desembocó en la Guerra de Argelia, "la más alucinante que ha llevado a cabo un pueblo para liberarse de la opresión colonial".

A lo largo de su historia, la Guardia Civil ha sido un símbolo de poder y represión, protagonista de numerosas controversias que definen su trayectoria. Con un estilo agudo y contundente, Iñaki Errazkin nos invita a explorar el oscuro legado de esta institución, un brazo autoritario al servicio del Estado. Para ello recorre su historia, desde sus orígenes como sucesora de la Inquisición hasta su papel en la dictadura franquista y los más recientes episodios de represión. Expone momentos clave como la masacre de Badajoz, la persecución a la oposición política y su implicación en episodios como el golpe de Estado y los GAL. A través de una investigación periodística que se entrelaza con sus vivencias y perspectivas personales, pone sobre la mesa el retrato de una organización con un pasado lleno de sombras, que ha mantenido su poder mediante el uso de la fuerza y la intimidación, la corrupción y el abuso de autoridad.

La voz adulta de Elsa devana con humor el ovillo de su infancia. En aquella época vivía en un gineceo donde debía aprender a acatar las reglas de la obediencia y otras artes domésticas de sus variadas madres. Todas ellas, de personalidades tan peculiares como artísticas, escondían secretos; todas temían al padre, cuyo poder imperaba como una sombra imponente sobre el hogar. Por eso Elsa un día planificará cómo matarlo. Entre la reconstrucción de un tiempo que ya no existe, el amor a los libros y el canto a la rebeldía, advierte que, en el telar de la vida, los filamentos se enroscan hasta convertirse en nudos o se pierden entre cabos sueltos absolutamente delirantes.

A partir del siglo XVI, el discurso médico comenzó a concebir el cuerpo de la mujer como un cuerpo enfermo y lo afligió con mil males: "asfixia de la matriz", "histeria", "furia uterina", etc. Lo sano y lo malsano han justificado desde entonces la desigualdad de género y han funcionado como categorías de poder. En América, los primeros naturalistas modelaron la diferencia sexual para desarrollar el concepto de "raza": las indias e indios caribeños o los esclavos deportados serían, en este esquema poblaciones con un temperamento patógeno, afeminado y débil.

Siguiendo la estela de Frantz Fanon, Angela Davis o Silvia Federici y de los mejores genealogistas, Elsa Dorlin desentraña, a través de documentación original, cómo operan estas articulaciones entre género, sexualidad y raza, y su papel central en la formación de las naciones europeas. Unas naciones que se erigirán, precisamente, desde un modelo de "madre" moderno, blanco y sano, opuesto a las figuras “degeneradas” de la feminidad como la bruja, la cantinera o prostituta, la histérica, la ninfómana y la esclava africana.

Este valioso texto desgrana las razones y acontecimientos que llevaron desde la agrupación de los trabajadores, la lucha desesperada por la supervivencia y la resistencia contra el ultraje de la burguesía francesa y las fuerzas alemanas, hasta el violento derrumbamiento de la Comuna en 1871. Los poco m s de dos meses en los que la Comuna resistió heroicamente son narrados por Lissagaray con detalle y crudeza. Los m s de 30.000 fusilamientos públicos de communards, las torturas y confinamientos de obreros y simpatizantes... Un testimonio fundamental, un cl sico para la izquierda, un relato conmovedor sobre el primer levantamiento obrero en una gran ciudad europea, al que Karl Marx llegó a definir como "el mayor acontecimiento del siglo XIX¯.

En el corazón de nuestras montañas, árboles majestuosos crean paisajes de belleza incomparable. Nuestros ancestros veneraron estos árboles como símbolos de conexión entre el subsuelo sagrado y el cielo. Aunque en el mundo moderno hemos perdido gran parte de esta conexión con la naturaleza, sigue resonando en nosotros el deseo de reconectar con ella, de buscar en el bosque un refugio y un hilo con nuestro pasado. Este libro nos lleva a explorar la riqueza y la magia de los bosques de Euskal Herria. Dedica cada capítulo a una especie arbórea clave, y explora las leyendas, rituales y usos relacionados con ella. A través de textos, fotografías e ilustraciones, Aitor Ventureira San Miguel nos invita a redescubrir el bosque, ya sea desde la comodidad de nuestro hogar o explorando sus senderos, para recuperar esa conexión con nuestra esencia más profunda.

Entre o 21 de xaneiro e o 3 de febreiro de 1961 o transatlántico portugués Santa María foi secuestrado, e convertido en Santa Liberdade, para lembrarlle ao mundo que aínda había en Europa dúas ditaduras fascistas, a española de Franco e a portuguesa de Salazar; e tentar chegar ás colonias africanas para crear focos armados de loita pola independencia, que despois puidesen liberar as metrópoles, España e Portugal, dos seus réximes autoritarios. Conseguiron, principalmente, o primeiro propósito. Pero tamén animaron, e mesmo incitaron, a loita en diversos países. O secuestro do Santa María tivo unha influencia mundial non estudada até agora, e sorprendentemente descoñecida.

É Piratas da liberdade unha homenaxe aos revolucionarios republicanos que loitaron
contra o réxime franquista, destacando o papel fundamental de galegos como o poeta, mestre e revolucionario Xosé Velo, verdadeiro ideólogo de todo o proxecto, o militar republicano Jorge de Sotomayor, ou o portugués Henrique Galvão.

No presente ensaio, Pardo de Neyra aborda a dimensión e o carácter que a literatura pornográfica presenta nunha literatura como a galega, algo que tampouco se trazara desta perspectiva. Neste traballo, portanto, delimítanse os conceptos de ‘erotismo’ e ‘pornografía’ en chave literaria e efectúase un percurso pola imaxinaría pornográfica literaria da Galiza, recollendo, para iso, todo tipo de probas artísticas en chave plástica. Da Idade Media, unha especialísima época pletórica no que atinxe ao desexo erótico despregado sob o formato do pornográfico, até os nosos días, pasando pola fértil época do vangardismo histórico; todo o que dá contas da entidade e o compromiso literario dunha cultura atenta e abertamente implicada cara ao cántico de calquera tipo de desexo, e moito máis se este vén da man das pulsións humanas máis embaladoras.

O devalar de entre os dous séculos pasados viu na Galiza o medre
e consolidación de movementos como o agrarismo, o sindicalismo
e o nacionalismo, nun contexto transnacional de combates anticoloniais
e loita de clases. Mentres os contactos entre o movemento
libertario e o nacionalismo independentista foron notorios en países
tan ligados a Galiza como Cuba, na nosa terra as devanditas relacións
foron moi febles. Malia todo, ao longo do tempo existiu
unha notable mellora das relacións e comprensión mutua, o que facilitou
certa converxencia de ambas correntes na intervención social.
O feito de que os golpes militares de 1923 e 1936 estivesen
dirixidos, quer a rematar coa guerra colonial de África, quer a conxurar
a ameaza ascendente do separatismo e da revolución social,
amosa tamén que aqueles dous proxectos diferentes tiñan ao cabo
tanto inimigos comúns, como espazos compartidos. Un percorrido
polos encontros e desencontros entre nacionalismo e anarquismo
no período considerado, permítenos albiscar tamén as distintas sensibilidades
que convivían nun e noutro movemento.

Os fillos do vento é unha antoloxía de contos tradicionais xitanos. Esta escolla só tenta mostrar o talento como contadores que ten o pobo xitano, e a súa intensa e variada literatura oral, espallada polas máis diversas culturas e por múltiples territorios.

Hai certos contos que se poderían incluír no patrimonio oral de moitos outros pobos, sendo o exemplo máis claro O barqueiro xitano. Porque hai un fondo común de moitas narrativas e porque o pobo xitano sempre libou en todas as culturas.

A escolma desta edición ten como protagonista case sempre ao pobo xitano, e a súa historia, a perfección e a superioridade da raza, a intolerancia da que son vítimas, as profesións, a música, a antipatía polo traballo e o aprezo pola liberdade ou o antimilitarismo, a hospitalidade…

E con esta mochila cargada de preguntas comezamos a camiñar os montes de Casaio na procura da Ciudad de la Selva, como guerrilleiros contemporáneos. O proxecto de investigación para comprender esta cidade comezou en 2017. Dende entón, e tras ducias de saídas ao campo e (re)apertura de camiños, ás veces con machete –e sempre guiados polo noso guía Francisco Fernández–, fomos capaces de documentar un total de 18 campamentos e cerca de 60 estruturas vencelladas co desenvolvemento da guerrilla entre os anos 1937 e 1951, ano en que os últimos guerrilleiros deixaron estes montes. Tivemos a oportunidade, ademais, de escavar 11 destas estruturas, que deron como resultado o que podemos considerar o conxunto máis relevante de materiais arqueolóxicos ligados a unha guerrilla de toda Europa e, posibelmente, de todo o mundo. Todo isto revela a importancia da Ciudad de la Selva non só como un elemento –un xacemento, diremos– fundamental para comprender o desenvolvemento do fenómeno guerrilleiro no noroeste peninsular e no Estado español, senón tamén como referente memorial no presente. Este volume trata de recoller todo o que puidemos aprender destes traballos para sacar da “ausencia” esta cidade.

A GRAN FINAL pretende pór a rodar a creatividade entre o talento que se exerce coas mans e o que se practica cos pés. A modo de regueifa narrativa organizamos este partido entre os contos inéditos e as contas, que relatan, botan, ou mesmo saldan, quen viviu de primeira man a relación co deporte rei dende a práctica profesional, o xornalismo deportivo ou a cultura. Once contra once, na que ambos equipos saen con todo e ao ataque. Un 3-4-3 sen concesións ao rival.

Estes CONTOS TRADICIONAIS, recollidos no Bierzo, na Ll.aciana e na Cabreira, e transcritos nas linguas en que foron transmitidos (galego e leonés), son unha mostra vivaz da riqueza lingüística e literaria destas terras. Para o seu maior espallamento tamén se acompañan da súa tradución ao castelán.
A este pequena antoloxía únea o mundo dos animais, verdadeiros personaxes de todos os contos.
Tanto a antoloxía, como a tradución ao castelán e a edición literaria foron realizadas polo maior coñecedor da literatura oral destas comarcas, Aquilino Poncelas.

Iribarne é un tipo nado na mesmísima vila de Rouco Varela (si: o cardeal) durante a Monarquía de Alfonso XIII (o primeiro promotor do cine porno en España?, si-si: ese). Emigrado a Cuba con tan só dous aniños –coincidindo coa inauguración da ditadura de Primo de Rivera–, e tras facer as Américas durante un par de anos o noso protagonista volve triunfante para ser o fillo do alcalde (e o da francesa!). Empeza o bacharelato coa entrada da II República, case-case se fai cura durante a Guerra Civil pero decide liscar a Madrid –seguindo o rastro doutro galego ilustre– nada máis inaugurada a Era do Devandito (si, claro: O Caudillísimo). Con tanto afán tentou ser como el que máis pronto que tarde chegou a ser Ministro no seu mandato, a pesar de ter disparado dous días antes contra o cu da súa filla (pero que dis!? Si-si: dato real!). Sendo o primeiro e mellor opositor de España, quixo substituír ao Caudillo cando este morreu. Non puido ser: non ía por oposición. Tivo que conformarse co cargo de Vicerrei na súa querida Terra Galega.
Iribarne é unha investigación escénica sobre unha desas figuras absolutamente imprescindibles do noso pasado recente. Un intento (irreverente) por comprender como chegamos até aquí da man dun político que, nas súas propias palabras, dicía as verdades sen condón. Pero ollo: por máis que o poida parecer, isto NON é un biopic sobre Manuel Fraga. Teríanos encantado facelo… pero non collía nunha soa obra!

No 2010 cumpríronse 125 anos da morte de Rosalía . Todo o que se fixo , e no foi pouco con tanta indiferenza e mal disimulada hostilidade oficial , foi á iniciativa social , impulsado por sectores populares ou pequenas empresas conscientes do seu valor e da súa vixencia , coa axuda dalgúns concellos . Este libro hai que inserilo dentro do esforzo colectivo por nos facer conscientes do noso propio valor , neste caso do valor dunha obra literaria e dunha muller , Rosalia de Castro , que trascenden o campo da literatura por seren sintomáticas da aspiración e do dereito á existencia do pobo galego , e tamén dunha perspectiva da historia e do mundo xenuína e moi esclarecedora , imprescindíbel . Mantendo o rigor analítico e o manexo de fontes históricas abondosas , característicos do seu autor , é un texto de fácil , entretida e suxerinte lectura . De seguro que vai incitar a reler a obra rosaliana , nuns casos ; noutros , a lela na súa totalidade ; en moitos , a achegarse a ela por primeira vez con interese e devezo .

Trespés ven de lanzar a publicación centrada no período medieval, a “Historia visual do Reino Medieval de Galicia”. Combinando ilustracións, mapas e fotografías que se acompañan con textos accesíbeis, esta publicación pretende ser un recurso divulgativo para o público xeral, especialmente para o estudantado, que procure saber máis sobre a fascinante historia de Galicia, e concretamente do seu período medieval.

A través da publicación, o público achegarase a un período histórico que non deixa de sorprender. Unha ferramenta para nos aproximar dunha das etapas máis sobresaíntes, e ao tempo máis descoñecidas do pasado do país.

Esta produción foi realizada por Trespés Producións Culturais e contou co apoio da Área de Cultura da Deputación da Coruña ao abeiro da liña de subvencións a proxectos centrados no Reino medieval de Galicia.

Uxía Lambona e a Banda Molona“ nace como un proxecto lúdico, musical e educativo, que pretende sobre todo divertir os nenos.

Nenas, nenos, nais, pais, avoas, avós, curmás, curmáns, tíos, tías, marcianos, ratos, ras, vacas, insectos voadores, astronautas, gaiteiras, pallasos, mecánicas…, xentes de aquí e de acolá, xentes do mundo!!!
Despois de dar voltas e reviravoltas a Galicia, norte, sur, este, oeste, de baixar, subir, brincar e rebrincar prazas, rúas, auditorios, teatros, e incluso concertos intercibernéticos… aquí seguimos batallando, rebentando coa nosa forma particular de ver o mundo, a música e a cultura… E estamos aquí de novo para vos amosar ese mundo imaxinario no que viaxamos… ese mundo cheo de tolemias, de viaxes, chimpos e soños…, para vos amosar…EEEEIIIIII CARBALLEIRA!!!, cargadiño de temas para cantar, bailar e alegrar o corazón, pero tamén nesta ocasión, de contos en banda deseñada.

Como sabedes, Uxía Lambona e a Banda Molona somos Serghaño, Roscón, Ñoc, Pali, Abraham e Uxía, e ides atoparnos no cómic, claro!, pero con nós está sempre Javi, o técnico de son, que fai un traballo xenial…, e ao que normalmente non vedes.

Pois… tedes un reto: hai que atopar a Javi en cada un dos cómics!, e siiii!, está en todos! Veña, “onde está Javi?”. Agardamos que vos guste, que nos acompañedes nesta particular viaxe e que compartades momentos cargadiños de sorrisos!!!

TEMAS
01 – Intro
02 – Eeeeiiiii…carballeira !!
03 – Máis galego
04 – Odessa
05 – Xirarei now
06 – Martiño “ Pelegrín”
07 – Camposa de San Xoán
08 – Ibo

Tres grandes personalidades , fascinantes e carismáticas , reflexionan sobre algunhas das cuestións sociais máis urxentes partindo do presuposto de que , se hai que vivir por un motivo , ese non pode ser outro ca a busca da felicidade : unha felicidade non persoal senón global , marcada pola empatía e a fraternidade , capaza de abrazar toda a cominidade e recuperar o auténtico sentido do que significa facer política . Neste diálogo entretécense a mensaxe para a mociade dun expresidente que se sae dos esquemas como Pepe Mujica , as ideas dun célebre escritor militante como Luis Sepúlveda e as reflexións do fundador do movemento Slow Food Carlo Petrini , comprometido cun modelo de desenvolvemento agroalimentario equitativo e sustentable . Tres homes de orixes e traxectorias diferentes unidos por un destino común . Un libro para comprender que o mundo non se pode rexer por unha política que non sexa a do ben común .

Por falta de vacantes na súa propia especie, unha mona bonoba resígnase a que na vindeira reencarnación lle toque acomodarse nun pelello humano, posibilidade que, tendo presente que ambas as especies comparten preto do 99% dos xenes, coida que non debe estar de todo mal. Mais axina comprenderá o seu monumental erro de cálculo.

Con este punto de partida, unha fusión entre o diario íntimo e a novela de aprendizaxe, A mona de Schröndinger convídanos a acompañar esta mordaz e irreverente bonoba (que como humana responde ao nome de Suso Mouriño), na súa loita diaria por se manter a flote, algo que no resulta nada sinxelo cando o teu pai bebe canto gaña, o monte veciñal da túa aldea é usado como vertedoiro e ti non encaixas en ningures, nin sequera no corpo que che foi outorgado. Humor e inconformismo en grandes doses nunha obra que constitúe unha alegación contra os prexuízos e a teima de pechar os ollos ante as inxustizas.

As mulleres en xeral e as de Boiro en particular son o núcleo desta obra que é de historia local, é de historia do deporte pero, sobre todo, é da historia da muller. Unha historia con perspectiva de xénero que, centrada nas mulleres dunha localidade costeira da Ría de Arousa, pon o foco, sobre as mulleres dunha realidade galega e española que pasaron dos anhelos de liberdade a ter que socializar e expresarse nunha ditadura que a contemplaba supeditada ao home e, a pesar disto, planeaba a súa participación nunha rede deportiva de orientación filofascista que evolucionaría dende os tempos da vitoria até o tardofranquismo.
Quen vai a dispoñerse a ler este libro que saiba que está ante un traballo complexo e, á vez, de lectura doada e pracenteira. Un traballo local e universal sobre o deporte, a sociedade e a muller. Un traballo perfectamente concluído e, polo tanto, e isto é o máis interesante, aberto a ser continuado, porque, con seguridade, a lectura destas liñas invitarán a querer saber máis sobre as mulleres deportistas de Boiro.

A morte de seu pai trastorna de xeito imprevisto a vida da Olga, converténdose no detonante dun cambio radical marcado polo encontro casual cun personaxe peculiar e carismático, Iuri Volk. Nese ano en que a choiva é unha constante que limita e acompaña, a Olga vese envolta nun proxecto teatral do que Volk é o produtor, motor e alma. Deste xeito, a novela invítanos a deixarnos levar coa protagonista por un camiño cheo de incertezas que é un perderse e un atoparse ao mesmo tempo. Unha novela escrita na era do eu e en primeira persoa, mais na que os verdadeiros protagonistas son os outros, os lugares e as persoas; dende o convencemento de que o mundo é fóra.

Unha das imaxes que máis asociamos á ditadura de Franco é a da silueta do Pazo de Meirás . Residencia de verán do Xefe do Estado durante catro décadas , o edificio , construído pola escritora Emilia Pardo Bazán , chegaría ás mans do ditador nun proceso marcado polas coaccións e os abusos sobre unha poboación sometida ao aparello represivo do réxime . O presente volume estuda e documenta esrs procedementos e analiza a actuación das administracións en Meirás , co investimento continuado de fondos públicos nunha propiedade que , á morte de Franco , ficaría nas mans da súa familia . Un relato que vén a botar luz sobre unha historia que o franquismo nos transmitira en termos ben diferenes . O relato dun tempo que axuda a explicar , en boa medida , o noso presente .

Sabías que en cada pregadura dun carballo existe unha aldea enteira , mesmo unha vila ? As larvas de escaravello abren cos dentes camiños na madeira por debaixo da cortiza , facendo unha sala para cando chegan as crías novas . O carballo ata ten unha médica que o trata con moito cariño dando golpiños e auscultando para ver que doenza ten . A cambio , a árbore déixalle facer casa nun furado da cortiza . De veciñanza teñen unha familia de esquíos , un leirón cobizoso ben metidiño no seu cuarto preparándose para superar sen problemas o inverno e un moucho moi pequeno que chama tal cal así , moucho pequeno . A enciclopedia de fermosas ilustracións que forma parte do libr ensinarache moitas cousas interesantes sobre o mundo animal, entre outras feito de que as árbores son o fogar de artistas que poden competir coas mellores escultoras humana.

Cantareas do faro é un libro-disco que contén unha ducia de poemas escritos por Miguel Anxo Romero, ilustrados por Leandro Lamas e musicados pola pianista Bárbara Mourelo.

En tempos do ascenso imparable das tecnoloxías da comunicación, nas que, fronte as súas vantaxes, descubrimos a coroza en que nos pechan empobrecéndonos e empobrecendo o mundo...

No ano 1944 publicábase en Bos Aires a primeira edición de Sempre en Galiza. O libro que mellor condensa a historia e as esperanzas de toda unha nación vía a luz no exilio hai agora sesenta anos. A obra de Castelao é unha colección de ensaios nos que a historia, a cultura, os problemas e a identidade de todo un país abrollan proxectándose cara ao futuro. Desde a súa publicación, o libro no que se recolle o pensamento de Castelao continúa a estar vixente para toda a sociedade galega precisamente pola forza das súas conviccións, a valentía para expresalas e a gran capacidade do autor para transmitir as ideas.

Símbolo da cultura e do país galego, Sempre en Galiza representa os anceios dunha nación que se quere situar a carón doutras culturas e en igualdade co resto dos pobos.