As pontes do río Ulla. Natureza e cultura, constitúe un soporte indeleble que axuda á valorización do río como un recurso natural, social, cultural e turístico. Promóvese así a preservación do seu valor para as vindeiras xeracións.

Premio XXI edición do Premio Risco de Creación Literaria.

Historia (ou moitas) que fala do próximo, do recoñecible, e que nos leva a pensar sobre as conductas humanas e os seus intereses (segundo palabras do xurado).

Entre las orillas de Galicia y Buenos Aires peregrinan las historias de una familia que trasciende a sus orígenes. La tentación del progreso en América, o los exilios, dividen a los miembros de dos estirpes españolas, las de la madre (castellana y andaluza) y la gallega del padre. Una voz en primera persona va entretejiendo estas vidas que forman parte de su herencia cultural. Entre milagros cotidianos, cismas íntimos y la poesía de los deseos más profundos se encuentran y se despiden hijos e hijas, tíos y abuelas, cada uno un mundo irrepetible.

Disque os obxectos son quen de gardar o pasado e mantelo vivo para nós. Con este libro vas coñecer como elementos tan cotiáns coma unha campá, un carro, unha moeda ou un reloxo nos comunican coa historia de Galicia.
Polas páxinas desta obra do historiador David Gesteira pasan libros prodixiosos, ferramentas do pasado, edificacións senlleiras e multitude de historias do noso pobo.

Coa celebración do seu 75 aniversario, Editorial Galaxia recupera o espírito innovador que demostrou nas súas publicacións dende 1950 traendo aos lectores e lectoras do século XXI moitas destas obras que supuxeron unha renovación do mundo cultural galego e, por extensión, tamén da súa sociedade. Neste cuarto volume, Sempre en Galiza, escolmado por Henrique Monteagudo e con limiar de Xosé Manuel Dasilva.

O Servizo de Publicacións da Universidade da Coruña, coincidindo coa celebración do Ano Xacobeo, inaugura a colección Camiños do Mar, que se irá formando con libros relativos aos Camiños de Santiago da provincia da Coruña, en edición bilingüe, realizados por acreditados especialistas. Esta colección editase en colaboración coa Deputación da Coruña e a Asociación de Concellos do Camiño Inglés. O Camiño Inglés. Unha ruta xacobea medieval no século XXI, de Cristóbal Ramírez, é o primeiro libro da colección. Ofrece un achegamento histórico, artístico e cultural ao Camiño Inglés, complementado coa descripción do itinerario ata Santiago de Compostela.

Esta é unha historia que fala de pasado, de cando as aldeas estaban cheas de xente miúda e maior, de cando os camiños eran iso, camiños, e non tiñan letreiro. De cando andaba moita xente por eles, fose luns ou sábado, e había poucos arames pendurados. Os mesmos camiños que agora teñen letreiros e ascenderon a rúas, asfaltados e sen bosteiras, xa con moitos arames e moitas luces que alumean a case ninguén pois os camiños seguen pero a a xente xa non.

Luar Na Lubre XX- Encrucillada é o vixésimo traballo discográfico de Luar Na Lubre, por unha banda agasallo para o seu público na forma de libro (divulgativo do seu percorrido de case corenta anos na historia da música folk na Galiza) - CD (integrado por dezaseis temas) e, por outra, un emocionante e agradecido encontro con amigas e amigos nese cruzamento de múltiples camiños no que Galiza e Luar na Lubre se unen a distintas e complementares expresións culturais.

Este libro-disco é o resultado de máis de setenta colaboracións doutras tantas persoas pertencentes ao mundo da música, da literatura, do periodismo, la ilustración..., colaboracións que enchen de orgullo e agradecen inmensamente todas e todos os compoñentes de Luar Na Lubre, con Bieito Romero á batuta. Valoran dun xeito moi especial tanto esforzo e paciencia achegados durante este proceso de creación e, ao mesmo tempo, desexan que resultase gratificante esta esperanzadora "encrucillada" de proxecto compartido.

Difúndese que Alberto Núñez Feijóo é unha persoa de centro dereita, reformista, liberal, dialogante,etc. Outros din que é un ultra disfrazado de moderado, que ten dúas caras. Falemos claro, Feijóo é un farsante: "hipócrita, mentireiro, troleiro, patrañeiro", segundo o Diccionario Xerais de sinónimos"
Feijóo manifestaba: "No tengo intención de pactar con Vox, y no lo haré, es un partido que está contra Galicia". Hoxe é un valedor de pactos e gobernos de coalición con Vox e asume o discurso da extrema dereita.
Pode dicir unha cousa hoxe, mañá outra e ao día seguinte todo o contrario. En Oursense cualificaba como "leta" a posibilidade dun pacto con Gonzalo Pérez Jácome. Despois mantiña a Jácome como alcalde porque "garantiza la estabilidad". Feijóo é un "marxista" ( de Groucho Marx) convencido: "Estes son os meus principios. Se non lle gustan, teño outros".
O libro pode ser útil para coñecer as "amizades perigosas" de Feijóo; que fixo como presidente da Xunta de Galiza en educación, sanidade, servizos sociais, medio ambiente ou desenvolvemento económico. Lectoras e lectores terán información para comprobar que Feijóo non ten nada de bo xestor e nada de moderado e que sería un pésimo Presidente do Goberno.
Existen outras biografías sobre Feijóo. Esta é unha biografía non autorizada, que ten pouco de literatura. É un libro de consulta, que pode ser útil para desmontar o discurso da dereita e ultradereita e conseguir que non gobernen nin en Galiza, nin no Estado, asi de claro.

Unha análise sociohistórica dos cambios no rural galego.

Galicia, años cincuenta. Dos hermanas regresan a Tierra de Chá después de una larga ausencia, muy unidas por un hecho oscuro cometido en el pasado, y también por su pasión por el cine y la vida de los artistas de Hollywood. Vuelven a la que fue la casa de su abuelo, de la que tuvieron que huir cuando eran niñas, y donde hombres y animales conviven bajo el mismo techo. En Tierra de Chá, nada y todo ha cambiado, las gentes, la pequeña casa lejana bajo la lluvia, el olor acre del tojo, las flores, las cosechas, las costumbres... Pero las fronteras entre la verdad y la mentira, los recuerdos y la realidad son difusas. Por algún motivo, el regreso de las hermanas trastoca la plácida existencia de los habitantes de la aldea. ¿Por qué nadie quiere hablar de don Reinaldo, el abuelo? ¿Qué ocurrió durante la guerra que ahora les ocultan? ¿Por qué las llaman así, «las Inviernas»?
Las subidas al monte con la vaca; la costura; las discusiones; la novela de la radio que las hace llorar: a pesar de todo, la rutina acaba imponiéndose poco a poco. Pero cuando, a la caída de una tarde de verano, una de las Inviernas escucha en la radio la noticia de que la famosa actriz americana Ava Gardner, «el animal más bello del mundo», tiene previsto viajar a España, Tossa de Mar, para rodar una película en la que buscan dobles, las hermanas no tienen ninguna duda de que al fin ha llegado la oportunidad de convertirse en las actrices que han estado esperando toda su vida...
En paralelo, una serie de acontecimientos están teniendo lugar en la aldea: una vieja centenaria revela que don Reinaldo le pagó dinero para quedarse con su cerebro cuando muriera, con el fin de investigarlo. A partir de que este macabro hecho se hace público, todos los habitantes empiezan a inquietarse. Poco a poco, mientras pasado y presente se funden y entrecruzan, vamos descubriendo quién fue don Reinaldo, qué hizo y por qué tuvieron que huir sus nietas. También descubrimos qué hecho misterioso hizo regresar a las Inviernas a tan recóndito lugar.
¿Conseguirán las hermanas hacer realidad su sueño de convertirse en actrices o quedarán atrapadas en la ciénaga del remordimiento?
Cristina Sánchez-Andrade nos regala una deliciosa historia con tintes de los grandes clásicos de nuestra literatura, mezclando hábilmente la ficción con los hechos históricos -la revolucionaria llegada de Ava Gardner a España en los años cincuenta para rodar Pandora y el holandés errante-, dosificando de forma magistral la intriga, y aportando un sutil e ingenioso sentido del humor, haciendo de las Inviernas dos personajes perversos y a la vez entrañables que se quedarán con el lector mucho tiempo después de su lectura. Esta novela es, además, un homenaje a Galicia y a la tradición oral, a todas las historias que se cuentan en las casas, al amor de la lumbre en las noches. En las noches frías de invierno.

É innegábel —nun marco sistémico de desatención oficial da Historia da Galiza e das súas moi diversas manifestacións— que a ignorancia, a manipulación e o desprezo sobre todo o que representa Castelao se teñen conformado como unha tríade perversa que impide o coñecemento real e efectivo da súa figura e da súa obra, de valor incuestionábel e moi representativas do mellor que deu a Galiza na política, na arte e na literatura nunha etapa tan crucial da nosa historia como foi a primeira metade do século XX.

De aí a importancia deste libro colectivo, que ten como finalidade guiarnos polo camiño do coñecemento sobre o que Castelao é e sobre o que Castelao foi, tomando como punto de partida o que el mesmo deixou por escrito no seu Sempre en Galiza, a nosa fonte principal e directa de coñecemento para tales efectos. E facemos este camiño da man sabia e xenerosa de persoas cuxas colaboracións teñen en común servir, con eficacia, a desfacer a tríade perversa e a revelar o potencial do exemplo e do pensamento de Castelao para reforzar no presente a dignidade colectiva do pobo galego e para construír a Galiza libre do futuro.

É este um livro feito com mimo, armado devagar durante uma vida inteira de caminhadas “das ribeiras do Návia às do Douro, da Costa da Morte aos Montes de Leão”, por “terras mornas e húmidas”, “entre granitos e xistos”. É uma caixa em que o autor foi guardando, nas suas excursões e leituras, pedaços dos “bosques antigos e lendários”, das “águas oceânicas, que no Aquém-Minho se adentram nos vales fluviais” e até mesmo de “relíquias de eras glaciais”.
Hoje recupera, desses vinte e cinco anos de trabalho, um total de 80 textos, publicados em diferentes meios de comunicação social galegos, arrumados por temáticas e acompanhados de vários índices onomásticos. Uma ferramenta incontornável para conhecer melhor “um variado território de características naturais peculiares”: um “país velho e suavemente ondulado” que se estende “por cima de estados, por cima de comunidades autónomas”. O Maciço Galaico-Duriense. A Galiza Natural.

No 75 aniversario da morte de Alfonso Daniel Rodríguez Castelao (1866-1950) en Bos Aires, Galiza lembra unha figura clave da súa cultura. Este volume céntrase na súa contribución ás artes plásticas, onde destacou como creador dunha arte galega moderna, cun estilo orixinal que combinou o debuxo satírico cun fondo compromiso ético e político. A súa obra denuncia a inxustiza, o caciquismo, a emigración ou o racismo, mais faino sempre a través dunha coidada cosntrución visual.

Reúnense aquí dous estudos complementarios: Dar forma á diferenza, que ofrece unha visión sintética da súa obra ata a Guerra Civil, e Novo diálogo, centrado nos seus "Debuxos de negros" e na súa mirada solidaria cara a poboacións racializadas. Ambos textos reflexionan sobre a forza expresiva dunha obra que une cultura popular e compromiso político, e que segue a ser esencial para ententer o noso pasado e presente.

Publicada en 1955, esta é a novela coa que Cunqueiro comezou a súa obra narrativa logo de escribir varios libros de poemas. A historia dun Merlín xa vello e refuxiado nas terras da Miranda luguesa chega ao lector a través do relato dunha testemuña directa, o paxe Felipe de Amancia, que lembra os tempos nos que traballou como criado do mago. A historia desenvólvese cunha permanente tensión entre o marabilloso e o cotián; pola casa de Merlín pasan numerosos e curiosos personaxes na procura de consello, mais tamén se narran as aventuras de Felipe cando vai facer os encargos do seu amo. Un universo único na literatura xorde nas fascinantes e engaioladoras historias que conta esta novela, que desde o momento da súa publicación supuxo un fito no tocante á renovación da narrativa galega. En Cunqueiro, a arte do narrador, adobiada dun fino sesgo humorístico, sorprende pola capacidade para facer convivir o mito co mundo cotián. O libro fundacional da narrativa de Cunqueiro, poboado de personaxes inverosímiles pero absolutamente verdadeiros cos que a invención do seu autor chega a cotas prodixiosas.

«Lume. Análise social dos incendios forestais» é un libro de plena actualidade, que aborda o enorme problema que supoñen os incendios forestais e propón a necesidade de deseñar estratexias de xestión que superen a concepción clásica que se aplica á hora de tratalos. Que tipo de evolución se produciu nos incendios nas últimas décadas Cales son as características sociais, culturais e políticas propias destes lumes de quinta e sexta xeración Desde a análise política, as autoras achéganse á experiencia das comunidades locais cos incendios forestais, confiando na participación pública como mecanismo para incorporar e transferir o coñecemento social baseado na experiencia ao deseño das políticas públicas de loita contra o lume. Desde a análise cultural, abordan a conflitiva relación entre o bosque e o lume en Galicia, unha relación contra natura que pon en risco a sustentabilidade das formas de vida e suxire a necesidade dunha apreciación en profundidade do contexto social onde se xera o incendio e a figura do incendiario, así como o papel que desempeñan os medios de comunicación á hora de informar a cidadanía.

Este libro es una contribución al conocimiento de la vivienda social destinada a los marineros durante el franquismo. Pero la obra pretende ir mucho más allá. Tomando la cuestión de la vivienda como hilo conductor, su objetivo es recuperar y poner en valor la memoria laboral, social y política de los marineros, de sus familias y de sus comunidades a través de la reconstrucción de sus historias de vida. Por ello trata también asuntos como las experiencias laborales de los hombres y las mujeres del sector pesquero, sus prácticas y lugares de sociabilidad o la dimensión comunitaria de la vida cotidiana.
La obra parte de la particular conceptualización que la dictadura elaboró acerca de los marineros y de sus familias como colectivo laboral, grupo social y sujeto político. El régimen de Franco manejó dos premisas principales. En primer lugar, la consciencia de que los trabajadores del mar eran —dadas sus culturas políticas y su militancia sindical previas a la Guerra Civil (1936–1939)— un colectivo profesional desafecto. En segundo, la consideración de los marineros y sus familias como un grupo social que debía ser objeto —desde una perspectiva higienista y moral que asentaba sus bases en el primer tercio del siglo XX— de una intervención decidida de los poderes públicos en ámbitos como las condiciones laborales y la gestión de los ingresos, la formación, el control del tiempo de ocio o la situación de la vivienda familiar.

En 1959 un mozo Xosé Manuel Beiras publica os seus dous primeiros traballos científicos na recén creada Revista de Economía de Galicia. Durante o último curso en París frecuentara asiduamente o fondo nórdico da Bibliothèque Sainte-Geneviève e os seminarios do especialista en economía cooperativista Georges Lasserre. Esta nova bagaxe teórica moderna xunto co acopio de material empírico, conxugada coas conversas que desde adolescente viña mantendo con Cruz Gallástegui, permítenlle culminar o programa máis acabado teoricamente da proposta económica clásica do Partido Galeguista: o cooperativismo de base agropecuaria inspirado no modelo danés. Unha «utopía real», como diría Erik O. Wright, descrita por Castelao con todo o colorismo: «Vexo pazos para albergar as Cooperativas, mellores que en Dinamarca».

Agora, no Ano Internacional das Cooperativas, publicamos de novo estes textos, traducidos ao galego e cun estudo introdutorio dos primeiros anos de formación política e intelectual de Xosé Manuel Beiras.

Un estudo presentado en edición facsímile que afonda na linguaxe expresiva dos cruceiros bretóns. Facsímile do último libro que Castelao deu a imprimir antes do seu falecemento. Trátase dun amplo estudo feito no marco do Seminario de Estudos Galegos sobre as cruces de pedra en Bretaña, no que se investiga a linguaxe formal destas expresións artísticas tan características dese país. Castelao pon, ademais, estas cruces en relación coas do mundo celto-atlántico (Escocia, Irlandae Galicia) e afonda na idea de afinidade cultural con eses países. Este libro de formato grande incorpora numerosos debuxos así como láminas con ilustracións feitas polo propio autor e algunhas fotografías.

Que significaba morrer na Idade Media? Os prantos galegoportugueses
amósannos un conxunto de prácticas culturais nas que
a morte non era só un feito biolóxico, era tamén un acto social,
político e artístico.
Estes poemas musicados, creados no ámbito cortesán e relixioso
para conmemorar a morte dunha persoa, con ecos na tradición
popular, transmiten unha pluralidade de voces e revelan como se
construían formas colectivas de memoria, identidade e poder. Neles
recoñecemos non só a dor e o consolo, senón tamén a súa
sofisticación estética, encargos dinásticos para afirmar liñaxes,
exercicios de memoria colectiva ou formas de devoción.
Redescubrilos hoxe é unha oportunidade para volver a un tempo no
que a morte se representaba, cantaba e ritualizaba para dotala de
sentido, deixando un legado literario, lingüístico e emocional que
segue a interpelar a nosa sensibilidade contemporánea.

O cego errante percorreu camiños, feiras e romaxes levando un canto itinerante que facía vibrar auditorios improvisados. O eco do seu paso quedaba gravado en queixumes de violín, laios de zanfona e suspiros de acordeón. Figura arquetípica, evocada polo tempo cunha visión amábel e poética, representaba un modelo humano moi propio, convertido en referente estético e simbólico. Eran, en esencia, xograres modernos: persoas que vivían da música, malia estar sometidas a unha vida dura. Lograban converterse no centro expectante das feiras, declamando con voz quebrada relatos tráxicos e, logo, ofrecendo os papeis impresos que prolongaban esas historias arredor da lareira. O humor, a ironía e as picardías acompañaban romances, cantigas e relatos de crimes, nun oficio condicionado pola falta de vista pero asumido con orgullo, nunca como mendicidade, senón como traballo digno.
A súa presenza contribuíu a manter viva a tradición oral, ese fío que nos conecta cos devanceiros e que atravesa xeracións como unha herdanza común. Hoxe esa transmisión vese ameazada pola irrupción de novos hábitos que alteran a convivencia. Por iso cómpre recoller, catalogar e difundir o patrimonio inmaterial que nos identifica. A voz que lembra os cegos cantores preséntase como custodia da memoria, erguida para preservar
a identidade e construír anacos de eternidade.
Este primeiro volume do catálogo recolle ensaios e descrición sobre a figura das cegas e cegos cantores e unha proposta de catalogación dos xéneros rexistrados.

O millo e as patacas chegaron de América hai uns séculos, coas primeiras viaxes dos europeos a ese continente. Antes comíanse outras cousas. En Galicia non tardaron moito en comezar a cultivar o millo. As patacas, en cambio, non tiveron tan boa acollida. Eran horripilantes! Mais, co tempo, decatáronse de que enchían o bandullo e sabían moi ben! A chegada destes productos encheu as casas de fartura!

Galicia é unha terra de tradición mariñeira. Antigamente, a pesca facíase en barcos de remo ou vela que se contruían en carpintarías de ribeira. Cada especie de peixe pescábase con cadansúa arte. E tamén se mariscaba. As redeiras arranxaban as redes no porto e as peixeiras vendían peixe fresco polas aldeas. Naquela época tamén habían grandes comerciantes que enchían galeóns con barricas de peixe salgado para vendelos noutros portos, aínda que, ás veces, o mar facía das súas.

Antigamente as aldeas de Galicia tiñan moita vida. As persoas que habitaban nelas dedicábanse á gandería e á agricultura, e traballaban arreo coa axuda de ferramentas e animais. As nenas e os nenos tamén tiñan moitas tarefas que facer. A xente alimentábase moi ben, comían moitos vexetais e productos que obtiñan dos animais que coidaban. Non había tantas comodidades pero, con todo, sempre atopaban como pasalo ben.

Durante os últimos anos da Idade Meida había moitos malfeitores en Galicia que enganaban a xente para roubárenlle. Os bispos e nobres, donos de case todo, non facían nada e o pobo, farto dos abusos, uniuse en irmandades para loitar. Nobres e ladróns foron derrotados e tiveron que fuxir, cruzando o Miño cara o veciño Portugal. Pasado un tempo, a nobreza xuntou un exército poderoso e volveu coa intención de recuperar os seus castelos.

Se logras facer dela un remanso, San Simón deberá ofrecerche un mergullo feliz en ti mesmo, só fai falta que te saibas deixar gañar pola súa placidez pequena. Con todo, tamén ten unha historia longa, e moitas vidas. A da vexetación. A das aves e animaliños. A monástica. A da arte das trobas. A do lazareto e os enfermos. A do campo de concentración e do presidio. A dos albergues. A da reconstrución... Ao cabo, coa viaxe a San Simón obterás o agasallo dunha fermosura única, quizais porque foi, é e será un consulado do Edén flotando na ría dos poetas.